Historia Ostrej Bramy
Planujesz Ostrą Bramę? Napisz kiedy. Oferujemy zwiedzanie jakościowo i ciekawie. Zbieramy się w małych grupkach i zwiedzamy taniej z polskojęzycznym licencjonowanym przewodnikiem. Lub opcja prywatnie. Cena zależy od ilości osób i terminu: +37069998999 (Whatsapp) +48222086556 info@przewodnicy.lt
Wraz z atakiem Tatarów na ziemie litewskie i osłabieniem stosunków z Rosją, wielki książę litewski Aleksander w 1503 r. nadał Wilnie przywilej budowy murowanych fortyfikacji wokół całego miasta. Mówi się, że kamień węgielny muru położono tam, gdzie droga prowadziła do Miednik i dalej – przez Osmenę w kierunku Mińska. Po poświęceniu kamienia rozpoczęto budowę bramy, zwanej później Świtem. Nie wiadomo, kiedy ukończono budowę murów ceglanych, ale wiadomo, że już w 1522r. całe Wilno otoczono murami..
Wpisz się do listy chętnych, lub zaproponuj swój termin, okres zwiedzania.
info@przewodnicy.lt +48 22 2086556 (połączenie przez Polskę)
Pierwsze wspomnienia o Ostrej Bramie, w której obecnie mieści się kaplica Matki Miłosierdzia, pochodzi z 1514 roku. jako Brama Miednicka. Nazwa Porta Acialis (łac.), Ostra brama (pol.), cz. tak. Ostra brama, po raz pierwszy użyta w 1594 roku. Nie wiadomo, dlaczego tak nazwano tą bramę. Litwini z okolic Wilna używali nazwy Brama Oszmenów. Niektórym kojarzy się z nazwą miasta Ašmena, rozumianą dosłownie przez obcokrajowców (łac. acies – ostrze) i tłumaczoną na łacinę i polski. Nie wiadomo też kiedy i dlaczego byli nazywane po litewsku Ostrą Bramą. Być może taka nazwa bramy wzięła się od św. Wizerunku gwiazdy św. Marii Panny.
Kaplica Ostrej Bramy nie od razu objęła obraz Matki Miłosierdzia. W początku obraz Matki Boskiej wisiał w małej wnęce w wewnętrznej stronie bramy, podobnie jak para Zbawiciela Świata wisząca na zewnątrz. Oba obrazy były własnością Wilna. Obraz nie miał ani odpowiedniej kaplicy, ani ozdób odpowiednich do cudownych obrazów. Tak było do Wilna w 1626 roku. Powstali nadzy karmelici. Dostali działkę przy Ostrej Bramie pod budowę klasztoru i kościoła.
Kościół został chrzestny przez Karmelitów dopiero w 1654 roku. Sanktuarium poświęcone jest wielkiemu mistykowi hiszpańskiemu, Nauczycielom Kościoła i Reformatorowi Zakonu Karmelitów oraz założycielom klasztorów św. Teresy Avilietei. Od 1668 r. chwili powstania obrazem wiszącym w bramach miasta opiekowali się karmelici. Zakonnicy modlili się do niego, promując w ten sposób pobożność mieszczan. W 1671 r. władze Wilna powierzyły karmelitom dbać o obraz Matki Bożej. Dla dbania obrazu bylo wybudowana drewniana kaplica pod opieką Ducha Świętego Karola. W trakcie budowy obraz wyniesiono do kościóła św. Teresy, a później uroczyście przeniesiony do kaplicy.
W 1702 r. po zajęciu Wilna przez Szwedów zakazano publicznego oddawania czci obrazowi i w ogóle wybierania się na ulicy. Podczas jazdy bramą został uderzony, przestrzelony obraz Matki Boskiej. W 1711 r., po spaleniu drewnianego, 1712-1715 została wybudowana. W 1829 r. uzyskała kaplicę w stylu późnego klasycyzmu. Został zbudowany tak, aby wierni mogli modlić się przy obrazie na ulicy, ponieważ do kaplicy wchodziło się z ogrodu klasztornego i nie wpuszczano osób świeckich, zwłaszcza kobiet. W 1828-1829 podczas remontu boczne okna podwyższają się do podłogi. W 1785 zakazano ulicy podczas nabożeństw podczas Ostrej Bramy. Wszyscy przechodnie, bez względu na wyznawaną religię, musieli przejść odkryci od bramy do kaplicy Pocie.
w 1844 roku,za p omoc buntownikom w wypędzeniu karmelitów, klasztor został przekazany prawosławnym, a kaplicę duchowieństwu diecezjalnemu. Od tego czasu wejście do niego stało się otwarte. Jeszcze przed otwarciem kaplicy, w latach 1789-1799 według projektu Pietro di Rossi wybudowano galerię z wewnętrzną klatką schodową dla wiernych. Jest to klasycystyczny dwukondygnacyjny budynek z zamkniętą galerią wewnętrznej górnej kondygnacji i otwartą dolną kondygnacją. Początkowo otwarta była również górna arkada. W 1830 r, w trakcie remontu dawne drewniane balustrady zastąpiono murowanymi attykami, przeszklono otwory, przebudowano schody wewnątrz empory. Obecnie na najwyższym piętrze empory znajdują się organy (wcześniej znajdowały się po obu stronach ołtarza), a sama empora jest połączona z kaplicą.
W 2002 roku budynek bramy i kaplicy został odrestaurowany, odsłonięty w XIX wieku malowane detale wystroju.
Czasy Mszy Św.:
Poniedziałek – sobota:
09.00 w Kaplicy Ostrej Bramy (po litewsku) *
10.00 w Kaplicy Ostrej Bramy (po polsku) *
- W pierwsze piątki i soboty miesiąca
09.00 i 10.00 Msza św. w kościele.
17:00. Kościół św. Teresy (po polsku)
18:00 Kościół św. Teresy (po litewsku)
Niedziele:
09.00 Kościół św. Teresy (po polsk)
09.30 W Kaplicy Ostrej Bramy (po litewsku)
11:00 Kościół św. Teresy (po litewsku)
1 po południu. Kościół św. Teresy (po polsku)
Kościół św. Teresy przy Ostrej Bramie
Architektura kościoła sięga XVII wieku. W pierwszej połowie Rzymu bezwieżowe kapliczki barokowe budowano na wzór kościołów Ges II, Lublina, Lwowa, Krakowa i innych wczesno klasztornych kościołów. Kościół został prawdopodobnie zaprojektowany na podstawie jednego z dwóch wzorcowych planów.
Kościół św. Teresy znacznie różni się od kościoła Gesu II w Rzymie. Plan raczej nie formy krzyża łacińskiego, ale prostokąta, bez rozwiniętego transeptu, kopuły niskiej i ślepej. Takie cechy przestrzenne są charakterystyczne dla kościołów karmelitów w Rzymie, S. Maria della Scala i S. Maria della Vittoria. Przestrzeń wewnętrzna podzielona jest na trzy nawy, nawy boczne pomyślane są jako rząd kaplic przejściowych. Nawa główna rozdzielona jest ośmioma kamiennymi sklepieniami, znacznie wyższymi niż boczne.
Fasad kościoła charakteryzuje się monumentalnością, ścisłą liniową plastycznością, architektonicznym rysunkiem o precyzyjnie wydłużonych proporcjach. Trójkondygnacyjny fasad wznosi się na bardzo wysokim cokole. Portal i okno nad nim wkomponowane są w łukowatą niszę. Portal wieńczy wyrzeźbiony w białym marmurze herb dynastii wazowej – łapy zbóż. Frontone – herb fundatora budowy, kanclerza Wielkiego Księstwa Litewskiego Steponas Pacasa – to podwójna lilia heraldyczna. Gładki plastik wolutowy jest podkreślony kontrastującymi z nim obeliskami.
