Adres parkingu dla autokarów i osobówek: Karaimų g. 54A, Trakai 21104
Marzec, kwiecień, październik:
wtorek-niedziela: 10: 00-18: 00 (w poniedziałek – zamknięte)
Maj-wrzesień: poniedziałek-niedziela: 10: 00–19: 00
Listopad-luty: wtorek-niedziela: 9: 00-17: 00 (w poniedziałek – zamknięte)
Cena: 8 € (4€ dla uczniów, studentów, emerytów)
Historia
Budowa zamku na jednej z większych wysp jeziora Galvė rozpoczęła się w drugiej połowie XIV wieku. W tym samym czasie nastąpiła modernizacja Zamku Półwyspu. Początkowo zamek na wyspie miał elementy zarówno klauzurowe, jak i klasztorne. miał pałac książęcy w kształcie litery U i oddział zewnętrzny. Przypuszczalnie budowę zamku rozpoczął wielki książę Kęstutis, a zakończył na początku XV wieku jego syn Witold (Vytautas). Miał być fortecą i nigdy nie został zdobyty przez najeźdźców. W przeddzień bitwy pod Grunwaldem rozbudowany zamek był nowoczesną budowlą; wieże ściany osłonowej były przystosowane do obrony flanki i miały 15 armat. Po pokonaniu zakonu krzyżackiego w bitwie pod Grunwaldem w 1410 r. Zamek na wyspie stał się rezydencją wielkiego księcia. Na początku XV wieku Troki były kwitnącym miastem, często odwiedzanym przez kupców, honorowych gości i zagranicznych posłańców, którzy zostali powitani w Wielkiej Sali Zamku na Wyspie. W 1413 r. Benedictus de Macra, posłaniec cesarza Zygmunta, wyznaczył arbitra w sporze między Wielkim Księstwem Litewskim a Zakonem Krzyżackim dotyczącym granicy żmudzkiej, został przyjęty na Zamku na Wyspie. Król Polski Jagiełło (Jogaila), kuzyn Witolda Wielkiego, odwiedził zamek 13 razy. W XVI wieku, po utracie funkcji wojskowych i mieszkalnych, rola zamku zmniejszyła się, a wizyty Wielkich Książąt coraz rzadziej. Litewskie wskaźniki, które przechowywano na zamku, przeniesiono do Wilna w 1511 roku, a zamek na wyspie stał się więzieniem dla szlachty. Inżynier B. Malewski przygotował projekt częściowej renowacji i konserwacji południowo-wschodniej wieży muru osłonowego. Chociaż wykonane prace nie były na dużą skalę, były ważne dla zachowania zamku. W latach 1929–1941 prace konserwatorskie nadzorował polski architekt J. Borowski. W tym okresie wzmocniono fundamenty kamiennych murów, częściowo przywrócono przypory narożne, fasadę zamku usunięto z ruin, wzmocniono wieżę centralną i rozpoczęto odbudowę Wielkiej Sali.