Valletta

Valletta została założona przez Rycerzy św. Jana, wojskowy i religijny zakon, który miał swoją siedzibę na Malcie od 1530 roku. Miasto zostało zbudowane na miejscu wcześniejszego miasta, znanego jako Birgu, które zostało poważnie zniszczone podczas Wielkiego Oblężenia z 1565 roku.

Miasto zaprojektował maltański architekt Francesco Laparelli, któremu pomagał inżynier wojskowy Girolamo Cassar. Układ miasta został starannie zaplanowany, z siatką ulic i siecią fortyfikacji zaprojektowanych w celu ochrony miasta przed atakiem.

Valletta rozkwitła w okresie renesansu i baroku, stając się ważnym ośrodkiem handlu, dyplomacji i kultury w regionie śródziemnomorskim. Miasto było domem dla wielu bogatych kupców i arystokratów, którzy zamówili jedne z najwspanialszych przykładów barokowej architektury i sztuki w Europie.

Miasto było również ważnym ośrodkiem władzy politycznej, gdyż było siedzibą wielkiego mistrza joannitów. Pałac Wielkiego Mistrza, zbudowany w XVI wieku, pozostaje jednym z najbardziej imponujących budynków w mieście.

W 1798 roku Maltę zajęli Francuzi pod wodzą Napoleona Bonaparte, który wypędził z wyspy joannitów. Okupacja francuska była jednak krótkotrwała, a Maltę wkrótce przejęli Brytyjczycy, którzy założyli na wyspie kolonię.

Valletta stała się centrum administracyjnym kolonii brytyjskiej, a wiele budynków w mieście zostało w tym okresie odnowionych lub przebudowanych. Miasto odegrało również ważną rolę w II wojnie światowej, ponieważ zostało mocno zbombardowane przez państwa Osi ze względu na swoje strategiczne położenie.

Malta uzyskała niepodległość od Wielkiej Brytanii w 1964 roku, a Valletta nadal odgrywała ważną rolę w życiu politycznym i kulturalnym kraju. Miasto przeszło okres przebudowy i modernizacji w drugiej połowie XX wieku, kiedy do miasta dodano wiele nowych budynków i przestrzeni publicznych.

zamknij

Kościół został zbudowany w XVI wieku, w latach 1572-1577, za panowaniem Wielkiego Mistrza Jeana de la Cassière. Został zaprojektowany przez maltańskiego architekta Girolamo Cassara, który był również odpowiedzialny za budowę wielu innych znaczących budynków na Malcie.

Zewnętrzna część kościoła jest dość prosta i niczym się nie wyróżnia, ale wnętrze jest oszałamiającym pokazem barokowej sztuki i architektury. Nawa jest ozdobiona misternymi sztukateriami, freskami i złoceniami, a boczne kaplice są poświęcone innemu świętemu.

Jednym z najbardziej znanych elementów konkatedry św. Jana jest kolekcja obrazów Caravaggio. W 1607 roku Caravaggio otrzymał zlecenie namalowania dwóch dużych płócien dla kościoła, Ścięcie św. Jana Chrzciciela i Pismo św. Hieronima . Obrazy te są uważane za dwa z jego najlepszych dzieł i są obecnie wystawiane w kaplicy kościoła.

Ścięcie św. Jana Chrzciciela przedstawia egzekucję Jana Chrzciciela przez króla Heroda i jest potężnym i emocjonalnym utworem. Z drugiej strony Pismo św. Hieronima przedstawia św. Hieronima przy pracy w jego gabinecie. Obraz wyróżnia się realizmem i wykorzystaniem światła i cienia, aby stworzyć wrażenie głębi.

Kościół został pierwotnie zbudowany jako kościół konwentualny Rycerzy św. Jana, zakonu religijnego i wojskowego, który miał swoją siedzibę na Malcie od 1530 roku. Rycerze byli oddani obronie wyspy przed Imperium Osmańskim i innymi zagrożeniami, i odegrali rolę kluczową rolę w Wielkim Oblężeniu Malty w 1565 roku.

Kościół był używany do ceremonii religijnych i jako miejsce kultu dla Krzyżaków. Było to również miejsce inwestytury nowych rycerzy, a wielu rycerzy zostało pochowanych w kościele.

Po rewolucji francuskiej rycerze św. Jana zostali wypędzeni z Malty przez Napoleona Bonaparte w 1798 r. Konkatedra św. Jana była wówczas używana jako kościół parafialny, a później jako magazyn wojskowy przez Brytyjczyków podczas ich kolonialnych rządów na Malcie .

W 1820 r. kościół ponownie konsekrowano jako konkatedrę, dzieląc tytuł katedry z katedrą św. Pawła w Mdinie. Pozostaje jednym z najważniejszych kościołów na Malcie i jest popularną atrakcją turystyczną, przyciągającą turystów z całego świata.

zamknij